Fake versus puur natuur.

Welkom in de wereld anno 2024. Een wereld waarin je als vrouw zo belachelijk veel aan jezelf moet doen om in het mooie plaatje van nu te vallen.

Een dagcrèmepje of eens in het jaar naar de schoonheidsspecialiste gaan volstaat niet meer. Die pigment vlekjes en kleine rimpeltjes die na je 35 toch echt wat meer zichtbaar worden, behoren niet meer tot een mooi natuurlijk schoonheidsideaal.
Dat buikje nadat je een kind hebt uitgepoept of wat minder mooie benen door je zwangerschap worden niet gezien als ‘wauw je bent moeder’, maar als ‘mens doet er wat aan!’ of ‘ het hoort niet’.
Lachrimpels zijn niet meer prachtig en het bewijs van een gelukkig leven, ze horen strak gestreken te worden.

Terwijl de social media wereld haar best doet om een tegen geluid te laten horen, door puur natuur meer te promoten, curves meer een podium te geven en diversiteit in uiterlijk te laten zien, groeit ook de social media kant waarbij opgespoten lippen, botox gezichten, hele slanke mooie lijven, filters en AI steeds meer naar voren komt.

Hoe kun je je als gewone vrouw, ik, mooi voelen in een wereld die een compleet ander schoonheidsideaal verlangt. Ik heb geen helemaal gladgestreken huid, ik heb wat beginnende rimpels, ik heb wat pigmentvlekjes, ik heb geen slanke perfecte benen, ik heb geen sixpack. Ik ben maar gewoon, alles behalve perfect en wauw..
Moet ik mijn lippen opspuiten? Mijn huid glad laten trekken? Behoor ik dan tot de mooie vrouwen wereld? Al zou ik het willen, financieel vraagt het om heel wat toewijding. Zou ik mezelf nog herkennen? Zou het gelukkiger maken?

En zo wordt onzekerheid in mijn hoofd regelmatig geboren, jezelf vergelijken met onhaalbare plaatjes. Jezelf laten beïnvloeden op social media. Jezelf meten aan een ander. Soms diep ongelukkig van binnen dat ik dat nooit zal zijn.

Ik ben maar gewoon ik…

Zelfliefde, waar koop je dat?

Als tip kreeg ik een tijd terug dat ik meer zelfliefde moest hebben.. Knap ingewikkeld, want geen enkele winkel verkoopt het. Je moet het zoeken in jezelf. Maar het is soms best lastig te vinden.

Ik ben een perfectionist en soms ook autist. Ik wil al mijn ballen hoog houden, maar dan ook echt hoog!
-De beste moeder zijn die ik kan zijn voor Elle, tijd en aandacht en veel liefde gaat daarin. En we zien ook dat het haar ook maakt tot het lieve kind dat ze is. Die bal hangt vaak aardig hoog!
-Een goede partner, liefde en tijd investeren in elkaar, quality time, elkaar zien en laten groeien. Die bal hangt ook best hoog in de lucht.
-Een ambitieuze leerkracht, die er voor haar collega’s is, die alle kinderen ziet en ze helpt om te groeien en te bloeien, die ook nog flexibel is waar mogelijk en zich van haar goede kant wil laten zien. Deze bal vraagt vaak meer dan de 24 h die er voor staat, kost veel energie maar krijg je ook veel energie voor terug.
-Een goede vriendin,ik heb iets meer dan een handvol hele goede fijne vriendinnen en heb daar momenteel een fijne balans in gevonden en geniet hier erg van.
-Investeren op familie, een bal die ik bewust ook heel hoog houd, want heel belangrijk.
-Huishouden! Na een week ziek zijn word ik er doodongelukkig van, bij mij MOET alles spik en span. Kortom bal hoog in de lucht, oplossing we gaan voor een schoonmaakster om deze bal wat te relaxen.

En dan nog een bal die ik enorm hoog moet houden van mezelf, mooi genoeg zijn.

In mijn kleedkamer hangt een scala vol jurkjes, jasjes, blouses, broeken noem het maar op. De keuze is reuze. Momenteel voel ik me nergens mooi in.

Na corona brak mijn haar enorm af, viel uit en raakte ik mijn dikke bos haar deels kwijt. Er zit nog genoeg hoor, maar waar het me altijd heel zelfverzekerd maakte, word ik er nu onzeker van..

Het leeftijdsgetal gaat naar 35, je huid verandert en ik ben geen genie met make-up om dingen echt weg te werken en weet ook nog niet zo goed wat mijn standpunt hierin is. Naturel versus de hele social media hypes.

Feit blijft dat ik na de geboorte van El nog steeds die 10 kg extra bij me draag en dat ook nooit helemaal kan accepteren. Mijn benen zijn niet meer mooi.. Het voelt niet als mij.

Deze ‘oppervlakkige’ bal van mooi willen zijn, mezelf bewijzen zou niet zo hoog in de lucht mogen hangen! Dat hing hij voordat ik moeder werd veel minder, maar hoe knal ik deze uit de lucht of laat ik hem een tandje lager zingen?

Het is nooit goed genoeg, slim genoeg, mooi genoeg, genoeg. Dat leg ik mezelf op, dat doet niemand om me heen. Voor de mensen om me heen niets meer dan liefde, maar nu weer op zoek naar wat meer liefde ook voor mezelf. Blijft ingewikkeld.

Waar koop je zelfliefde? Ik heb er wel iets voor over… 😉

Wie was ik ook alweer?

Twee jaar geleden kwam er ineens een prachtig meisje bij ons in huis wonen, tegenwoordig ook wel bekend als mijn dochter. Alles wat je dacht dat je wist, wat je kende was niet meer. Een mini mensje met minimale handleiding namen we mee uit het ziekenhuis, vers van de pers. Ingepakt in heel veel kleedjes, buiten was het guur en regenachtig. Spannend om zo’n klein wezentje meteen te vervoeren in je auto. Veilig thuis aangekomen, op de bank, samen met dit mini mensje. Heel veel liefde en verliefdheid maar ook ontzettend gek. Wat nu? Gelukkig komt er dan een fantastische kraamhulp die toch iets meer van een handleiding geeft… en dan begint het.

Ik ben moeder. Een Jankmoeder..

De komende dagen, weken, maanden staan in het teken van dat mini mensje. Elke dag wordt de handleiding duidelijker en makkelijker en je leert elkaar steeds beter kennen. Heel veel knuffelen, allemaal eerste keren en heel trots de kleine mini aan alle medemensen voorstellen. Genieten geblazen. Opnieuw verliefd worden op je man, want zeg nou zelf bij een lieve vaderrol smelt je toch weg. Ik ben moeder. Ineens dringt het door..
En dan komen de tranen, het tranendal. Bij het minste of geringste komen ze om de hoek kijken. Sjouke geeft haar een kusje, janken wat het is zo schattig. Ze huilt, tranen want ik wil niet dat ze verdrietig is. Een reclamespotje met kleine poesjes, janken want die zijn lief en zo maar door en door. Ik ben moeder, een jankmoeder. Gelukkig gaat ook die jank fase weer voorbij.

Na 10 weken moest ik weer aan het werk. Welke debiel dat bedacht heeft, Joost mag het weten. Ik zat er echt niet op te wachten om na 10 weken mijn kind naar een vreemde kinderopvang te brengen. Ik kreeg twee oefenmiddagen. De eerste middag begon goed, mijn kind blijft lekker bij mij dacht ik. Er bleef nog maar 1 oefenmiddag over, ik moest eigenlijk wel, maar met tegenzin. Snel weer opgehaald..
En dan die eerste werkdag. Lekker even wat anders dan pampers en flesjes is best fijn, maar hallo ze is nog zo klein, eerder naar huis. Ik ben moeder, ik kan niet meer zonder mijn kind.

Dus die alinea hadden we niet..

Uiteindelijk vind je een modus waarin werk en kind toch prima samengaan. Bij thuiskomst meteen de kleine ophalen en weer lekker zorgen voor. Samen helemaal verliefd op haar, samen alles ontdekken, samen genieten, we noemden onszelf steevast team baby. Want dat waren we en dat zijn we. Midden in de nacht haalde hij een fles, verschoonde ik de pamper. De drie musketiers. Ik hoor je nu denken, waar is de alinea over al die slapeloze nachten, die wallen en de grumpy momentjes? Tja, ze sliep vanaf week 7 door. Dus die alinea hadden we niet.

De volgende fase, naast moeder zijn ook weer romantiek en gezelligheid samen. Onze bijnaam was voor de kleine ‘klef en bef’, tijd om daar weer op te investeren. Elke maand een datenight, we hadden oppas genoeg. We hebben het geluk dat mijn zusjes bloedfanatieke oppassers zijn, want hoe geweldig is het om tante te zijn. Daar kwam een buurmeisje die oppas diensten aanbood bij en wanneer een van je beste vriendinnen naast je woont is dat ook erg handig. We konden weer op pad. De eerste avond was mijn mobiele telefoon mijn beste vriend, om de vijf minuten kijken of alles thuis wel goed gaat. Geen controlefreak verder hoor, ahum. Maar keer na keer ging het beter. Zelfs een nachtje weg zonder de mini stond weer op de planning. Romantiek deed ons weer erg goed. Naast moeder zijn ook weer even partner zijn. Had ik wel verteld tussen de lijntjes door dat ik twee maanden voor de bevalling ten huwelijk ben gevraagd? Nee? nu wel ;). Reden genoeg om samen het leven te vieren.

En dan….

Een kleine crisis. Want wie ben ik? Wie was ik? Waar is de me-time? Wat wil ik? Waar wil ik op investeren? Ik dan? 2022 wordt het jaar van ook weer ik, investeren in mezelf. Wordt vervolgd.

Klant… die was toch koning?

Klant is koning…Toch?

Wanneer je in een winkel werkt leer je vanaf het begin dat de klant koning is. Ja meneer, oké mevrouw, geen probleem…
Maar er is wel een probleem, de koningstitel past niet meer bij elke klant. Klanten hebben niet altijd meer respect voor ‘ maar’ een verkoopster, ze krijgen een grote mond (eigenlijk wilde ik hier gewoon een grote bek typen, lichtelijke agitatie, maar netjes blijven Iris). Klanten stellen enorm hoge eisen, hebben soms onmogelijke verwachtingen en hebben niet altijd meer voor ogen wat respect betekent.

Soms krijg ik als verkoopster het gevoel, dat ze twijfelen aan mijn hersen capaciteit, want schoenen uit een magazijn halen is niet zo moeilijk toch? Maar lieve klanten, wij doen meer dan schoenen ophalen, we zijn meer dan dat. Ik zal niet verder afdwalen, deze blog ging over klanten. Daar komt het, een kleine opsomming van het type klant dat ik in de winkel tref.

De Kinderklant.
Deze ontwapenende klant blijft altijd koning. Deze enthousiastelingen zien schoenen passen als een avontuur, als een feestje en zijn meestal heel lief en vrolijk. Ze zien de winkel als 1 grote speeltuin. De helling in de winkel, die bestemd is voor rollators dient als glijbaan, de winkel als renbaan en het meetapparaat lijkt iets magisch. Laatst vroeg een kleine meid of ik een prinses was met mijn roze lipstick. Als dat geen koningstitel waard is… love it.

De rollator ‘gang’.
Deze klanten blijven ook zeker favoriet en koning. Zo zelfstandig mogelijk nog naar de winkel proberen te komen met soms al 90 kaarsjes op hun taart. Respect. Vaak komen ze met hele levensverhalen waar ze met passie of verdriet heel open over vertellen. Altijd dankbaar, wanneer je de tijd voor ze neemt en een luisterend oor biedt. Soms zou je ze zo een knuffel willen geven, maar we blijven professioneel.

De vlotte tante.
Een vrouw die binnen komt met het idee zichzelf te trakteren op een paar nieuwe schoenen. Ze staan open voor je kennis over schoenen en vragen naar je oprechte mening. Meedenken mag en dat vind ik absoluut leuk om te doen. Deze klant straalt vaak een bepaalde positive vibe uit en is toegankelijk voor een leuk gesprekje. Met een lach verlaten zij de deur en blijf ik achter bij de kassa.

 

Deze drie klant soorten kunnen een lach op mijn gezicht toveren en laten zien dat wederzijds respect werkt. Zeker koningsklanten. Respect voor de verkoopster die met plezier haar beroep uitoefent, respect voor de klant die op een vriendelijke manier blij is met nieuwe schoenen of misschien later terugkomt met een goed gevoel, wanneer het nog niet geslaagd is. We gaan door….

 

De snelle jelle.
Veel heren klanten zijn gericht op zoek. Ik zoek dit merk, in die kleur en in die maat. Zit het goed, dan is het een deal. Snelle babbel, wederzijds respect, soms een grapje, rondje van de zaak (lopend door de winkel) en naar de kassa. Kroon erop en klaar.

De ‘ Ik zoek gewoon een schoen klant’.
Gelukkig heb ik daar maar een kleine miljoen van staan in het magazijn. Ik weet meteen welke u wilt, NOT. Wat voor schoen zoekt u? Paars, blauw of groen? Met hak, zonder hak, met veter, met een rits, hoog of laag?
Wellicht helpt een rondje door de winkel u op ideeën, dat is namelijk de actuele collectie. Als u bedenkt aan welke eisen de schoen moet voldoen, haal ik met alle plezier een stapel voor u op. Helaas kan ik uw smaak niet lezen en gelukkig uw gedachten ook niet. Ik ben geen tovenaar, maar ik ken wel alle schoenen in mijn magazijn. Dus aan de hand van uw wensen tover ik zo de beste schoenen tevoorschijn!

De ongeduldige klant.
Schraapt haar keel, juffrouw, juffrouw! Ik wil geholpen worden!
Eeuhhh als u om zich heen gekeken had, had u gezien dat het smoordruk is! Als er iemand vrij is, bent u de eerste.
Schraapt haar keel weer, elke keer als je voorbij loopt. Zorgt ervoor dat je gaat koken.
En als het te lang duurt, loopt ze mokkend de winkel uit.
Geen kroon, geen respect, we kunnen veel, maar in een service winkel is 10 klanten tegelijk helpen geen optie. Maar had u een beetje geduld, dan had ik u graag daarvoor beloond met mijn volledige aandacht, een mogelijk bakje koffie en een glimlach. Fail.

De eindeloze klager.
Deze klanten komen herhaaldelijk naar de winkel met de meest uiteenlopende klachten. Een krasje in het leer, omdat hij of zij ermee tegen een stoeptegel is gelopen. Tja een schoen is een gebruiksvoorwerp, dat soort dingen kunnen wij niet voor u oplossen of vergoeden.
Of na twee jaar aan de balie staan met de klacht dat de hak is afgelopen. Tja na twee jaar intensief lopen op schoenen wordt de zool niet beter. Dit kunnen wij of de fabrikant niet vergoeden voor u, maar bij de schoenmaker kunt u er zo een nieuwe onder laten zetten voor maar liefst 7 euro, koopje! Klanten durven gerust terug te komen met klachten die ze zelf veroorzaakt hebben of slijtage na een lange tijd. Voor de laatste keer, een schoen wordt elke dag gebruikt, krijgt te maken met allerlei weersomstandigheden, situaties, er wordt mee geschopt, gesprongen, gerend, gehuppeld. Er zit geen eeuwige garantie op, maar ik verkoop u graag een paar nieuwe. U gaat niet door naar de volgende ronde en u krijgt geen kroon.

 

Herken je het een beetje? Er zijn ongetwijfeld nog veel meer klant soorten te benoemen. Zowel de koningssoorten als de niet kroon waardige soorten. Moraal van het verhaal? Als je mij als verkoopster en mijn top collega’s in onze waarde laat, helpen wij u met een glimlach en veel plezier en willen we u gerust tot koning kronen. Wederzijds respect maakt dat het werk een stuk leuker wordt en dat we ons gewaardeerd voelen. Laat een ieder in zijn waarde. Of je nou advocaat bent, een telefoniste of de bakker, allen dragen bij aan onze gemeenschap. Respect.

Ik wilde dat ik….

Soms heb je van die dagen, dan kijk je uit het raam van de trein en bedenk je wat je allemaal wel niet wil of wilde doen of kunnen… Pas op voor de volgende ‘klaagzang’..

Ik wilde dat ik het huis van mijn ouders kon verkopen, kon wegtoveren, zodat het geen blok meer aan hun been is en zodat het huis iets is waaraan we fijne herinneringen hebben en waar we geen kopzorgen van hebben.

Ik wilde dat ik elke week tijd had, om al mijn vrienden minstens 1 keer te zien. Om elke week bij te kletsen, te huilen van het lachen en niets te hoeven missen of aan me voorbij te hoeven laten gaan. 

Ik wilde dat ik voor mijn vriendinnen een leuke man kon toveren, zodat zij zich realiseren dat ze goud waard zijn en een man verdienen die eerlijk en lief voor ze is. Dat er zoveel flapdrollen bestaan, maakt geloven in de liefde niet makkelijker. Ik gun het ze zo!

Ik wilde dat ik de mensen die ik op dit moment in mijn leven moet missen, niet hoefde te missen. Zoals een ‘verloren’ zus. Dat we met ons grote gezin, met zijn allen, aan de lange kersttafel konden zitten om te genieten van mijn vaders home made 7 gangen diner (en daarna rollend naar huis..)

Ik wilde dat ik alle ideeën die ik altijd heb in mijn hoofd tot uitvoering kon brengen. Dat ik daarvoor alle middelen had en alle tijd van de wereld. Om onderwijs te ‘ver-talenteren’ (dit is een officieel Iris woord) , om politiek te verjongen en om mensen te inspireren om te gaan powerwalken ;). De ideeënbus is bij mij altijd geopend, maar wordt nooit geleegd. 

Ik wilde dat ik nog meer van die 7 miljard mensen, die op deze wereld rondlopen, kon ontmoeten en kon leren kennen. Al was het maar voor heel even, een klein beetje meer dan niets. Een lach, een groet, een moment.

Ik wilde dat ik iets kon betekenen voor die mensen die het niet zo goed en veilig hebben als ik. Dat ik water kon toveren op de plekken waar het nodig is, dat ik krentenbollen uit de lucht kan laten vallen, waar honger is. Dat ik tanks en geweren kan laten verdwijnen, daar waar oorlog is. Dat elk kind de kansen krijgt die wij hebben gekregen.

Ik wil, ik wil, ik wil. Eigenlijk klinkt het best egoïstisch. Maar dagdromen mag, ook met een ik er in, toveren kan ik helaas niet.

En, zet het je al aan het denken? Wat wilde jij eigenlijk allemaal wel of niet?

 

Mijn leven, mijn geluk lekker puh!

Hoe vaak ik het afgelopen half jaar tips voor leuke onderwijsbanen toegespeeld heb gekregen of andere leuke vacatures. Echt iets voor jou Iris, yes ze zoeken juffen Iris, er komt een leraren tekort aan Iris. Heel lief hoor, maar het is niet nodig. Tja ik ben juf Iris, maar ik ben liever schoenenverkoopster Iris. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt het type Juf dat ik vroeger zelf ook wel gewild had en kan goed met kinderen omgaan, maar… Het onderwijs van nu spreekt me te weinig aan. Het is zo prestatiegericht, terwijl ik meer voel voor talentgericht. En ik zal je vertellen hoe dat komt….

Toen ik jong was en begon met mijn MBO studie voelde ik me nogal minderwaardig. Een middelbaar beroeps onderwijs studie, is dat echt het beste dat je voor jezelf kunt behalen Iris Kloosterman? Zo ging mijn gedachte. Ik moest meer bereiken, beter worden, slimmer zijn, van mezelf. Want in deze maatschappij is dat nou eenmaal belangrijk en om me heen bij vrienden en familie gold dit ook veelal. Wilde je wat betekenen dan moest je minimaal een HBO opleiding genoten hebben en behaald hebben en anders zou je finaal afgaan.
Werk aan de winkel dus! Ik rondde mijn MBO4 opleiding een jaar eerder af en stroomde door naar het ‘befaamde’ HBO onderwijs! I made it, nu nog even mijn diploma halen en dan ben ik iemand!

Jaren gingen voorbij, die HBO opleiding werd soms meer mijn vijand, dan mijn vriend. Weinig begeleiding, geen begeleiding, alles zelf uitvogelen, je eigen structuur bepalen (wat niet mijn sterkste punt was). Uiteindelijk heb ik heel wat meer jaren over die HBO opleiding gedaan dan ik wilde. Maakte het me gelukkig? Absoluut niet! Ik kwam mezelf continu tegen, heb mezelf zo vaak teleurgesteld, werd er ongelukkig van en wilde heel vaak opgeven. Maar opgeven zit niet in het aard van het beestje, wanneer het gaat om iets bereiken, dus ik maak het af… En ik zal dat papiertje hebben…

En dan? Dan ben ik iemand.. Dat was de gedachte. Maar gelukkig wordt een mens ouder en wijzer. En ik ben nu al zo’n wijsneus dat ik voor mezelf heb bepaald dat zo’n papiertje niet per definitie gelukkig maakt. Alleen maar presteren en iemand moeten zijn die laat zien dat ze slim is, is voor mij geen geluk. Wat me wel gelukkig maakt is wakker worden en weten dat ik naar de schoenenwinkel ga, dat ik een diversiteit aan klanten tegenkom waarbij mijn vrolijkheid vaak aanstekelijk werkt. Waar ik lieve collega’s tref. Waar ik verliefd kan worden op nieuwe schoenen die binnenkomen en kan meedenken over de uitstraling van de winkel. Waar ik zingend naartoe ga en zingend weer vandaan kom. Waar ik gelukkig van word. En zeg nou zelf, is dat niet 100 x meer waard dan mijn HBO papiertje of jezelf omhoog werken of carrière maken. Niet iedereen heeft die ambitie, ik heb andere ambities, buiten mijn werk om. Mijn talent is mezelf het geluk gunnen in iets dat me vrolijk maakt. Laat mij maar in die waarde, dan laat ik jou in de jouwe.

En mocht je eens nieuwe schoenen nodig hebben en met een glimlach geholpen willen worden? Dan weet je me te vinden…

 

 

Het leed dat Tinder ‘eisenlijstje’ heet..

Tinder.. de meesten onder ons kennen het fenomeen. Een veredelde dating site app, waarbij je mannen of vrouwen naar een hartje of kruisje kunt swipen. Hartje is: deze kop vind ik leuk! Kruisje is: weg ermee… En als je dan beide op het hartje hebt gedrukt, ben je een match en kun je middels een virtueel gesprek een dierentuin aan kriebels opbouwen of gewoon niets tegen elkaar zeggen of wat je maar wilt. Alles kan op Tinder.

Ik denk dat de meeste vrijgezellen wel eens hebben rondgeneusd op deze app, ik ook! Ongegeneerd mannen beoordelen op hun uiterlijk en glimlach.
Iedereen heeft in zijn of haar hoofd een onzichtbaar eisenlijstje, waaraan een Tinder match moet voldoen. Je let misschien op mooie ogen, een neus, hippe kleren, leuke naam, de afstand.. Maar de laatste tijd valt het me op, dat steeds meer mannen een ‘eisenlijstje’ onder hun foto’s plaatsen en deze lijstjes liegen er niet om. Deze ‘lijstjes’ zijn echt allesomvattend en van levensbelang, lees en begrijp 😉

Man nr 1:
Ben je simpel, oppervlakkig, houdt je wereld op bij je kledingkast, ga je alle feestjes af en kun je zelf een reisprogramma vullen op tv? Druk dan op het kruisje..

Eeuh meneer, je bevindt je op Tinder, daar draait alles om zien en gezien worden, om de foto’s van personen, de mooie snoetjes, de leuke aankledingen, dus die oppervlakkigheid heb je zojuist al zelf opgezocht. Als een vrijgezelle vrouw (want ik ga er vanuit dat de vrouwen die op Tinder zitten single zijn) al niet eens meer naar feestjes mag gaan en niet reislustig mag zijn, zoek je dan een single vrouw die thuis op de bank op jouw eisen zit te wachten, waarbij ze vooral geen leuke kleding mag dragen, want de wereld mag niet stoppen bij de kledingkast.. Dream on and get a life, match verwijderd. Zo simpel ben ik.

Man nr 2:
Like me niet als je niets zegt. Druk op het kruisje als je geen gesprek begint. (Deze kom ik heeeel vaak tegen)

Jij mag mij ook best inpakken met een goede openingszin en me daarmee nog nieuwsgieriger maken. Mannen die om een hoi vragen, worden overgeslagen.
Willen ze hiermee afdwingen dat je als match zijnde het contact aan gaat? Wie weet wil ik wel gewoon naar je mooie gezicht kijken en verder niet. Je aan mijn vriendinnen laten zien, zo van, kijk eens wat voor match ik gescoord heb. Je mag best van me eisen dat ik een gesprek met je begin, maar als ik er geen zin in heb doe ik dat niet, lekker puh!

Man nr 3:
Like me niet als je op de foto staat met een koala, dolfijn of tijger.
Ben je in de waan de ware hier te vinden, like mij niet!!!
Als je een paardenmeisje bent (je snapt hem al.. ) like mij niet!
Ga je niet meer dan hoi en hoeist zeggen, like mij niet.
Heb je geen HBO opleiding, like mij niet.
Heb je een selfie, like mij niet!

Nou meneer, wees maar niet bang ik durf je niet eens meer te liken.. En als iedereen dat nu denkt, ben je aardig matchloos hier op Tinder. Jij hebt wel heel wat eisen. Ik sta op de foto met een geit, mag dat wel? Dat zegt namelijk wel heeeel veeeel over mij, een foto met een geit. Ik zou heel graag mijn ware liefde ooit vinden, dat jij dat niet bent, duidelijk, dankjewel dat dat zo snel duidelijk werd! Succes op Tinder, mijn kruisje heb je!

Slechts een greep uit alle ‘eisenlijstjes’ die voorbij zijn gekomen en hebben gemaakt dat ik op voorhand al dacht; al is je snoetje nog zo knap, je woorden maken je een slappe hap!

Maar even zonder gekheid.. Deze ‘eisenlijstjes’ zullen wel zo oppervlakkig zijn, omdat Tinder oppervlakkig is. Wat dat aangaat matchen ze bij elkaar. In het dagelijkse leven kan ik deze mannen toch aanraden om hun eisenlijstje iets bij te stellen. Wat dacht je van eerlijkheid en vrolijkheid? Is dat niet veel belangrijker dan problemen te hebben met een match die lekker veel reist, er goed uit wil zien, eens een selfie maakt en met een dolfijn of geit op de foto staat? Think about it.. Misschien moet ik ook maar een Tinder ‘eisenlijstje’ maken…
….. – geen foto in the game of thrones stoel, want zo stoer als de mannen in die serie ben jij niet..
….. – geen ontblote bovenlijf foto’s, die spieren ontdek ik liever in real life..
….. – geen zonnebril foto’s, want ik wil je in die mooie ogen kijken..
….. – etc

Neehh, ik houd het maar gewoon bij eerlijkheid en vrolijkheid en daar kom je maar op één manier achter, door een kop koffie met iemand te drinken en iemand in de ogen te kijken… Wie durft? 😉

De kunst van een oppasbaantje vinden…..

Al vanaf mijn 16e had ik verschillende oppas adresjes in het dorp waar ik woonde. Ik deed het niet alleen om een extra centje bij te verdienen, maar vond het ook altijd super leuk om te doen.. Oke ik geef toe, de poepluiers en een avond lang geschreeuw waren niet altijd een feest. Maar het voorlezen, slaapliedjes zingen, knutselen en even om het hoekje kijken of ze al sliepen, dat waren altijd de dingen waar ik van kon genieten.

We zijn inmiddels elf jaar later en ik vind oppassen nog steeds leuk om te doen naast mijn studie, nog steeds vanwege dezelfde redenen. Ik heb niet voor niets pabo gekozen, de eerlijkheid en oprechtheid van kinderen siert ze. Met deze gedachte plaatste ik een tijdje terug een advertentie op marktplaats. Een vriendin van me had dit ook gedaan en kreeg de ene na de andere reactie. Ik dacht, dit doe ik ook! Aangezien het een korte en bondige advertentie moest zijn, plaatste ik in het kort waar ik ervaring mee had, waar mijn enthousiasme vandaan kwam, wanneer ik beschikbaar was en ik zette er een degelijke bescheiden foto bij. Zo eentje waar je echt echt heel degelijk op staat, met een bescheiden lachje en goed aangekleed if you know what i mean.

Het duurde een dag voordat ik een eerste reactie kreeg, via whatsapp. (Deze dwaas had namelijk in goed vertrouwen haar telefoon nummer erbij geplaatst.) De eerste app luidde: Ik ben een getrouwde man en zoek app contact, als je me je adres geeft, stuur ik je wekelijks geld toe via de post, in ruil voor regelmatig app contact. Mijn mond viel even open van verbazing, dit moest ik nog een keer lezen! Maar het stond er echt! Ik dacht natuurlijk meteen NO WAY! Alle alarmbellen gingen af, dit gaan we niet doen. Maar ik kon het anderzijds niet laten om er even op door te vragen.. Dit was wel heel maf.
Ik appte de man in kwestie terug wat hij van het app contact verwachtte, want ik was echt niet van plan om seksuele appjes te gaan sturen. Waarop hij reageerde dat het absoluut niet de bedoeling was om seksuele appjes uit te wisselen, maar wel sexy appjes want zijn leven met zijn vrouw zat wat in de sleur. Ligt het aan mij of versta ik zelf toch echt wel hetzelfde onder seksuele appjes en sexy appjes.
Ik liet de man weten dat ik hiervoor bedankte en attendeerde hem erop dat mijn advertentie toch echt om een oppasbaantje ging. Hij gooide nog eenmaal zijn charmes in de strijd door mij te laten weten dat hij geen onaantrekkelijke man was, goed gebouwd en goed opgeleid.
Hij kon me echter niet overhalen, ik heb nogmaals vriendelijk bedankt en gevraagd of hij mijn nummer kon verwijderen en, lief dat ik ben, hem succes gewenst met het vinden van hetgeen dat hij zocht.
Als afsluiter stuurde hij dat ik altijd mocht appen als ik me bedacht en dat ik mooi was.
Nou mooi meegenomen, maar mooi niet, mooi bedankt!

Achteraf heb ik mezelf afgevraagd hoe zo’n man bij mijn advertentie is terecht gekomen.. Dat marktplaats is blijkbaar toch een gek iets. Helaas leverde het geen leuk oppasadres op, maar wel een goed verhaal 😉

Spiegeltje spiegeltje aan de wand…

Voor veel mensen is het de normaalste zaak van de wereld, je wordt wakker, stapt onder de douche en kijkt in de spiegel. Je ziet jezelf. Maar wat als de spiegel je grootste vijand is en je laat zien wat je helemaal niet wilt zien. Dat gebeurde bij mij gedurende een veel te lange tijd.. De spiegel was mijn grote vijand… Met de nadruk op was, ik zal je vertellen hoe het ging.

Wat ik in de spiegel zag, was alles wat niet goed was. Niets dat perfect was, niets dat mooi genoeg was, niets wat mij mooi maakte. Iedereen kon mij vertellen dat ik mooi was en iets uitstraalde, maar wanneer je dat zelf niet ziet en gelooft neem je dat niet voor waarheid aan. De spiegel maakte dat mijn lievelingsjurkje ineens niet meer mooi stond en dat mijn lach zich steeds vaker verstopte. De spiegel maakte dat ik geen zin had om uit te gaan met vriendinnen of om boodschappen te doen. De spiegel maakte dat ik me regelmatig thuis wilde verstoppen, dat niemand me mocht zien. De spiegel maakte dat ik mezelf ontliep en mezelf niet wilde zien. De spiegel maakte veel kapot. Veel kapot voor mij. Het werd een belemmering, de onzekerheid en een laag zelfbeeld begonnen te groeien. Mensen om me heen snapten het niet en werden boos door onwetendheid of onbegrip. Ik raakte mijn energie en vrolijkheid voor een groot deel kwijt, maar kon een glimlach opzetten en het soms verbergen.

Gelukkig ben ik geen opgever en deed ik er van alles aan om weer vrienden te worden met de spiegel. Het begon met werken aan het uiterlijk. Ik had de gedachte, dat als mijn uiterlijk beter zou worden, als in slanker en meer like a model, het vast een stuk aangenamer zou zijn om in de spiegel te kijken. Ik ging een dieet volgen en ging als een gek sporten. Dit bleek niet te werken, ik kon sporten wat ik wilde en gezonder gaan eten, maar die paar kilo’s minder maakten het niet aangenamer. Ook een beetje extra blusher op mijn wangen of mooi krullend haar maakte het er niet beter op.
Er moest gewerkt worden aan de binnenkant. Er volgden goede gesprekken met een bijzondere ‘vriendin’ die mij aan het denken zette. Oefeningen, als tegen jezelf zeggen dat je er mag zijn, werden met tegenzin uitgevoerd. Ik had daarbij de gedachte, oke ik lijk wel gek dat ik dat tegen mezelf zeg!! Sta je dan, voor de spiegel, tegen jezelf te zeggen dat je er best goed uitziet en er mag zijn. Yeah right! Maar wonder boven wonder, het was één van de dingen die hielpen. Beetje bij beetje kon ik mijn spiegelbeeld waarderen. De spiegel begon vriendelijker voor me te worden en begon me af en toe zelfs mooi te vinden.

De spiegel is nu niet meer mijn vijand, heel soms nog eens op een druilerige dag, maar dan mag het. Ik hoef niet meer altijd perfect en mooi te zijn. En op veel momenten dat ik in de spiegel kijk, kan ik zien wat er mooi is aan mezelf. Een hele winst.

Het heeft een hele tijd door mijn hoofd gedwaald om deze blog te schrijven. Ik hoop een klein beetje inzicht te geven in de onzekerheid die je kunt hebben, een onzekerheid die lang niet iedereen zal begrijpen, maar misschien na het lezen van deze blog een klein beetje beter. De onzichtbare strijd die we soms voeren in onze gedachten maken ons tot wie we zijn. Ze maken mij tot een ijdeltuit en een tuttebel, die heus nog eens onzeker is, maar niet meer zoals toen!

De spiegel is niet meer mijn grootste vijand, maar gewoon het spiegeltje, spiegeltje aan de wand….